این سازمان‌ها برپایهٔ اصولی استعماری طراحی شدند، و کماکان ویژگیهایی استعماری را به نمایش میگذارند.

26 نوامبر 2020 - الجزیره

پدیده‌ای غریب است که بسیاری از ساکنان کشورهای سابقاً استعمارگر سرافکنده‌اند از تاریخ خونریز کشورشان، حتّا اگر نخواهند خودشان قدمی در راه جبران مافات بردارند، و بسیاری از ساکنین کشورهای سابقاً مستعمره کاملاً خشنودند و راضی از نتایج استعمار. هگلی‌ها را جشن و سروری برپا خواهد شد اگر خیمهٔ دیالکتیکی بتوانند میان این دو برافرازند. کاری با گروه نخست ندارم، اما این گروه دوم جای نقد و بررسی بسیار دارد.

لئو ویکتور پانیچ استاد علوم سیاسی و اقتصاد سیاسی دانشگاه یورک، و از سال 1985 ویراستار مجلهٔ وزین Socialist Register درگذشت. عرصهٔ فعاليت و اثرگذاری وی فراتر از محیط دانشگاه و آکادمی بوده است. وی به همراه دوست و همرزمش سام گیندین‒ این دو قریب به شصت سال رفاقت و همکاری داشتند‒ همواره در حال تلاش برای ارتقاء فهم عامّه بود از مسائل کلان سیاسی که زندگی روزمرهٔ کارگران را هدف قرار میدهد. سخت است در چند جمله و پاراگراف بگنجانی هرآنچه را که از چنین فردی دانشمند و آزاده فرا گرفته‌ای.

https://www.bigissue.com/latest/environment/david-graeber-to-save-the-world-were-going-to-have-to-stop-working/

تاریخ عموماً طولانی‌ترست از آنچه میپنداریم، یا که آرزو داریم. نخستین موج تجربیات به‌ظاهر سوسیالیستی، که بخش اعظمی از قرن بیستم را به خود اختصاص داد، کم‌کم توان خود را باختند و یا زمین خوردند و یا خود را در شبهه و پرسش غرق کردند. موج دومی بلاشک در راه است، و احتمال آن میرود که بازسازی از روی نسخهٔ پیشین نباشد: نه تنها از این بابت که بایست از شکست‌ها آموخت، بلکه بیشتر از این رو که در این میان دنیای کاپیتالیسم نیز دستخوش تغییرات شده است.

بریده‌ای از نامهٔ سرگشادهٔ کارل مارکس به دوست و همکارش آرنولد روگه در نقد آرمانشهرهای کمونیستی «انتزاعی و متعصبانه»، چاپ ۱۸۸۴.